Пад вярбой плакучай, дзе цішыня і цень,
Стаіць маё каханне, як у сне ранішнім дзень.
Яе вачэй блакіт – нябёс майскіх вышыня,
І сэрца маладое б’ецца, як вясна.
А Нёман ціха кажа шэптам сіняводным:
«Любі, пакуль любіцца ўсё навокал вольным!
Пакуль у полі жыта шалясьціць залатое,
Пакуль дарога ў даль вядзе пад небасхіл...»
Мы йдзем паміж палямі, дзе вецер гулкі й свежы,
Дзе кожны колас сонцу шэпча: «Я цябе ўжо ўзлечыў!»
І рукі нашы злучаны – дзве песенкі адны,
Натхнёныя каханнем і радасцю вясны.
Заціхне дзень... Над рэчкай зорка заміргне...
І толькі пацалунак ў цемры нам цяплее.
О, краю мой радзімы, шчаслівыя сялібы!
Вы ў сэрцы назаўсёды, як гэтыя зары.
