Над ракою летні вечар
Ціхім шолахам сплыве.
Ці пахне лугавінка,
Ці сэрца маладое б'ецца?
Трава высокая шапоча,
Ляціць званчэй залаты шмель.
Далёка-далёка,
Дзе неба зямлі датыкаецца.
Пад вярбай сядзяць двое,
Шаптацца, як тая вада.
Імкліва, няўчэпна
Іх словы злятаюць з губ пацалункам.
Над імі зязюлька кукуе
На змроку ў дуброве глухой.
Лічыць, не далічыць
Ўсе дні маладосці крылатай.
А ў небе, як цукерка, зорка
Паволі, ціхутка падае.
Хай хоча, ня хоча,
А ноч падбярэ іх пад цёплыя крыллі.
Як папараць-кветка таемна,
Так малады вечар цвіце.
І сэрца, і сэрца
Успамінам гэтым калісь закрасуе.
Наперадзе дзень новы сьвеціць,
І сьпеў сьвітанка ў грудзях.
А гэтыя вечары –
Як кветкі палыну на стромкім беразе.
