Ніхто ўжо...
Ніхто ўжо ў гэтым доме не жыве.
Вокны вочы пазарасталі.
Вецер ў коміне толькі завыве,
Струхлявелы паркан схіліўся ўпалі.
Сад дзічэе, маліна – у крыж.
Хмары ціха над страхой вісяць.
Ні дзіцячага смеху, ні песень нібы,
Толькі доўгая ціша тут ляжыць.
Крыша плача па дошчыку цёплым,
Па ранейшым галосам, агню...
Штосьці згублена, знікла ўсё поплам,
І ніхто не вярнецца сюды.
А каліска яшчэ дзесь стукае
На гарышчы, як сэрца стук...
"Ніхто ўжо..." – вецер сумна гукае,
Ды залізная шчэпка: "Дзень-дзьзень!"
