Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 14
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Tadeusz Miciński

Ïðî÷èòàíèé : 167


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Akwarele

Jesienne  lasy  poczerwienione  
goreją  w  cudnym  słońca  zachodzie.  
Witam  was,  brzozy,  graby  złocone  
i  fantastyczne  ruiny  w  wodzie.  
Czemu  się  śmieją  te  jarzębiny?  
czemu  dumają  jodły  zielone?  
czemu  się  krwawią  klony  -  osiny?  
płyną  fiolety  mgieł  przez  doliny  
i  jak  motyle  w  barwnym  ogrodzie  
latają  liście  złoto-czerwone.  


Z  wyżyn  spoglądam  na  leśne  obszary  
pod  tchnieniem  wiatru  jękliwie  szumiące.  
Tam  pogrzebałem  –  w  szafirowe  jary  
troje  mych  dziatek  –  i  siebie  tam  strącę.  
Nad  jeziorami  wznoszą  się  opary,  
krążą  stadami  wrony  żer  wietrzące.  
Pójdę  –  pi  z  czarnej  tej  jedliny  zrobię  
krzyż  –  i  wykrzesam  iskrę  wiary  
i  zapalę  ten  ogromny  bór  –  hymnem  o  Tobie  
jeśli  mi  wrócisz  jedno  z  tych  dziatek  –  żyjące.


Íîâ³ òâîðè