Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 14
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Paul Fleming

Ïðî÷èòàíèé : 143


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

An die Stolze

Und  gleichwohl  kann  ich  anders  nicht,
Ich  muß  ihr  günstig  sein,
Obgleich  der  Augen  stolzes  Licht
Mir  mißgönnt  seinen  Schein.
Ich  will,  ich  soll,  ich  soll,  ich  muß  dich  lieben,
Dadurch  wir  beid’  uns  nur  betrüben,
Weil  mein  Wunsch  doch  nicht  gilt
Und  du  nicht  hören  wilt.

Wie  manchen  Tag,  wie  manche  Nacht,
Wie  manche  liebe  Zeit
Hab’  ich  mit  Klagen  durchgebracht,
Und  du  verlachst  mein  Leid!
Du  weißt,  du  hörst,  du  hörst,  du  siehst  die  Schmerzen,
Und  nimmst  der’  keinen  doch  zu  Herzen,
So  daß  ich  zweifle  fast,
Ob  du  ein  Herze  hast.

Bist  du  denn  harter  Stein  und  Stahl
Die  man  doch  zwingen  kann?
Feld,  Wiesen,  Wälder,  Berg  und  Tal
Seh’n  meine  Wehmut  an.
Die  Vögel  seufzen,  was  ich  klage.
Der  hohle  Busch  ruft,  was  ich  sage.
Du  nur,  du  Stolze  du,
Hältst  Ohr  und  Augen  zu.

Ach  denke,  denke,  was  du  tust.
Ich  kann  nicht  anders  sein.
Ich  hab’  an  meinem  Leiden  Lust,
Du  hassest  meine  Pein.
Kann  ich  denn  keine  Huld  erlangen,
So  laß’  mich  die  Gunst  nur  empfangen
Und  wolle  doch  mit  mir,
Daß  ich  stracks  sterbe  hier.

Íîâ³ òâîðè