Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 6
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Paul Fleming

Ïðî÷èòàíèé : 142


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Als Er wieder mit Ihr außgesöhnet war

Der  Nebel  ist  vorbey.  Die  Sonne  scheinet  wieder.
Mein  Lieb  /  das  zornig  war  /  das  lacht  mich  freundlich  an.
So  /  daß  ich  von  sonst  nichts  als  Freude  sagen  kan.
Ich  fühle  noch  den  Todt  durch  alle  meine  Glieder.
   Die  Wangen  wurden  blaß  /  die  Augen  suncken  nieder.
Das  Hertze  ward  mir  Bley.  Nun  denck’  ich  zwar  daran  /
doch  bin  ich  zwiefach  froh  /  daß  dieses  ist  gethan:
von  altem  Trauren  matt  /  von  neuen  Freuden  müder.
   Der  Zucker  meiner  Noth  /  das  Labsal  meiner  Pein  /
und  was  dem  Krancken  sonst  pflegt  recht  gesund  zu  seyn  /
das  alles  ist  mir  /  Schatz  /  dein  güldnes  Angesichte.
   O  Sonne  meiner  Lust  /  schein’  ewig  so  /  wie  itzt.
Du  bist  die  süße  Glut  /  die  meinen  Geist  erhitzt.
Von  dir  /  Glantz  /  nähm’  ich  Schein;  Von  dir  /  Liecht  /  werd’  ich  liechte.


Íîâ³ òâîðè