Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Paul Fleming

Ïðî÷èòàíèé : 241


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Als Anemone...

Als  Anemone
der  Venus  kleinem  Sohne
zu  wieder  war  /
weil  sie  Nerenen  /
deß  züchtigen  /  deß  schönen  /
vergaß  so  gar  /
in  dem  er  sie
durch  scheiden  muste  lassen  /
hub  sie  ihn  an  je  mehr  und  mehr  zu  hassen
die  falsche  die.

Neren  der  schiede  /
Sie  ward  deß  Liebsten  müde  /
und  ihrer  Pflicht.
Auff  bunte  Kräuter  /
auff  Blumen  /  und  nichts  weiter  /
war  sie  erpicht.
Biß  einer  Zeit
Kupido  ihr  ward  innen  /
als  sie  allein’  ümm  ihre  Blumenbrünnen
spatziert  erfreut.

Nach  dir  du  harte  /
bin  ich  es  der  ich  warte  /
fuhr  Amor  auff.
Stracks  sanck  sie  nieder  /
kam  auch  zu  sich  nicht  wieder.
So  starb  sie  drauff.
Den  todten  Geist
streut  Amor  aus  für  Samen;
Bald  wuchs  ein  Kraut  /  das  nach  der  Nymfen  Nahmen
Noch  itzund  heist.

Ach  Anemone  /
du  aller  schönen  Krone  /
halt  ja  und  nein.
Laß  dir  /  O  Blume  /
für  aller  Blumen  Ruhme  /
die  Treue  seyn.
Neren  ist  todt
von  Anemonens  Schmertze.
Ich  werd’  entfreyt  durch  Anemonens  Hertze
von  aller  Noth.

Íîâ³ òâîðè