Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 10
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Tadeusz Miciński

Ïðî÷èòàíèé : 141


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Wodne lilie

Pani K. Zielińskiej – chodząc nad stawem w Ż...


Znam  wszystko  w  życiu,  co  poznać  jest  warto:  
puszcze  i  stepy,  wulkany  i  morza  –  
znam  drogi  proste  i  kręte  bezdroża,  
a  na  Tarpei  mą  duszę  rozdarto  –  
znam  krwawe  zemsty  i  proch  przed  kościołem  
i  bramę  piekieł,  na  którą  się  wspiąłem.  

Wierzyłem  Panu.  O  i  dzisiaj  wierzę  –  
lecz  Bóg  mój  nie  jest  już  Bogiem  zbawienia  –  
błąkam  się  w  cichym  podwórcu  więzienia,  
patrząc,  jak  walczą  dwaj  czarni  szermierze  
o  czyjeś  serce;  patrząc  w  mgławicowe  
światy  –  i  starca  wiecznego  –  Jehowę.  

W  pałacu  lilii  krąży  bóg  miłości  –  
złoto-zielony  świetlak;  nad  jeziorem  
latają  jętki  –  w  wonnem  lazurowem  
przestworzu,  bo  jabłoń  dziś  przyjmuje  gości.  
Lecz  w  kielich  krople  spadają  goryczy  –  
węża  zdeptałem  –  on  zwinął  się  -  syczy.  




Íîâ³ òâîðè