Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Gustav Sack

Ïðî÷èòàíèé : 110


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der Tod

Wenn  alles  mißgerät  und  ganz  zersplittert
sogar  des  Stolzes  harte  Ruhewiegen
in  armen  Brocken  mir  zu  Füßen  liegen,
wenn  mich  der  Ekel  grau  und  grün  umwittert,

mich  die  Verzweiflung  mauernhoch  umgittert,
weiß  ich  mich  noch  an  einen  Trost  zu  schmiegen,
auf  purpurrot  belegten  Marmorstiegen
vom  Dufte  des  Vergessens  schon  umzittert

selbstherrlich  in  dein  Königreich  zu  schreiten,
in  dem  der  Sturm  Begehren  endlich  schweigt,
in  dem  erstickt  von  tiefsten  Sicherheiten

der  zungenlaute  Zweifel  von  mir  weicht
und  mir  nicht  mehr  zu  kurzen  Trunkenheiten
die  Hoffnung  ihren  Lügenbecher  reicht.


Íîâ³ òâîðè