Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 9
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Gottfried Keller

Ïðî÷èòàíèé : 130


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Morgen

So  oft  die  Sonne  aufersteht,
Erneuert  sich  mein  Hoffen
Und  bleibet,  bis  sie  untergeht,
Wie  eine  Blume  offen;
Dann  schlummert  es  ermattet
Im  dunklen  Schatten  ein,
Doch  eilig  wacht  es  wieder  auf
Mit  ihrem  ersten  Schein.

Das  ist  die  Kraft,  die  nimmer  stirbt
Und  immer  wieder  streitet,
Das  gute  Blut,  das  nie  verdirbt,
Geheimnisvoll  verbreitet!
Solang  noch  Morgenwinde
Voran  der  Sonne  wehn,
Wird  nie  der  Freiheit  Fechterschar
In  Nacht  und  Schlaf  vergehn!


Íîâ³ òâîðè