Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 15
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Tadeusz Miciński

Ïðî÷èòàíèé : 158


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Strach

Kochanemu bratu S. Maszewskiemu.


W  mroku  się  idzie  tam  -  kiedy  wyje  wiatr.  
Zwiotszała  kuźnia  wśród  rozstajnych  dróg.  
Za  dnia  nie  ujrzysz  jej  -  
hej  –  hej  –  
wyje  wiatr.  
Noc  mroźna  -  wiatr  wyrywa  pnie,  
sosny  do  ziemi  gnie.  
Za  cmentarzem  bije  młot  -  
głuchy  grzmot.  
Kuj  żelazo,  
kuj  żelazo  –  
okute  serce  nie  pęka.  
Skradam  się  –  pod  chaszczą  zwalonych  drzew  –  
przez  rozerwane  nawałnicą  skiby  –  
do  samej  ściany,  gdzie  połyska  żar.  
Dziura  jest  w  dylach:  widzę  –  
niski  człowieczek  –  
[chwilami  wyrasta  nad  chmury]  
z  oczyma  jak  dwa  lochy  bez  dna  –  
w  wyschłych  piszczelach  rąk  
dźwiga  młot  –
i  podnosi  z  wolna  –  
jak  nakręcona  figura  woskowa  –  
zaś  opuszcza  nagle  z  potęgą  –  
w  straszne  zębate  kowadło,  
na  którym  się  wzdryga  
rozkrwawiona  hostia.  
Ona  oddycha,  jak  serce  –  
ona  się  przyczaja  w  sobie  –  i  kurczy  –  
w  blasku  rozbryzganych  płomieni  
twarz  bledsza  od  lilij  
wschodniego  księcia.  
Oczy  gasną  cicho,  jak  księżyc  na  morzu,  
tuląc  się  w  wiekuisty  bezmiar  czarnych  szafirów.  
Ziemia  się  rozwarła  
i  jęło  zapadać  oberwisko  meteorów  
w  ziejącą  wśród  głazów  szczelinę.  
A  straszny  ślepiec  odepchnął  kupę  żużli  nogą  
i  przez  bór  pędzi  –  
i  znowu  powraca  –  
sosny  szumiące  ugina  jak  rżysko.  
Moje  oczy  stały  się  podobne  do  dwojga  
zamarzłych  okien.  
On  nie  widzi  –  
nie  ogląda  się  –  
lecz  czegoś  szuka  niewidomy  –  
i  wygrzebuje  coś  skrytego  w  ziemi  –  
wtem  wicher  uderzył  żelaznym  skrzydłem  
i  runął  –  zawalił  się  dach.  
-  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  
Idę  śpiąc  –  
nogi  mam,  jak  ciężkie  czarne  trumny.  
Słyszę  dźwięk  trąbki  
i  skowyt  ogarów  –  
siadłem  w  rowie  –  
głowa  mi  opadła:  
idę  już  tak  od  wieków  –  
przeklęty  –  bez  winy.  
I  obudził  mnie  mróz:  
szumi  las  –  
gdzie  iść?  
droga  tu  –  
droga  tam  –  
Wlecze  się  za  mną  brzydka  ropucha.  
Szatany  z  piskiem,  jak  szczury,  
osuwają  się  po  drzewach  –  
zmyliłem  szlak  –  
wróciłem  w  miejsce,  gdzie  kuźnia.  
Popiół  zimny  –  
kładnę  się  na  kupie  żużli,  
sen  okrąża  mnie,  jak  ryś  –  
nie  wchodząc  
do  wnętrza  zmartwiałej,  nieruchomej  ciszy.  



Íîâ³ òâîðè