Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 18
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Stanisław Wyspiański

Ïðî÷èòàíèé : 121


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Noty do Bolesława Śmiałego

W  architekturze  stworzyłem  monument  
ludowej  sztuce,  skoro  po  raz  pierwszy  
sztuka  budowę  wzięła  na  instrument  
poetyckiego  kunsztu  i  zmysł  szerszy  
ogarnął  motyw  prastary,  prostaczy,  
mam  ten  dar  bowiem:  patrzę  się  inaczej.  

Inaczej  niźli  wy,  co  nie  kształcicie  wzroku,  
dla  których  stworzył  Bóg  szablony  i  szematy,  
co  talentowi  krzyczycie  "proroku!",  
a  duszy  poddajecie  studenckie  tematy.  
Więc  pozwoliłem  sobie  za  rogatka  
przejażdżkę  myśli  odbyć  incognito    –
i  otom  naraz  znalazł  się  z  kamratką  
muza,  dla  której  tajniki  odkryto    –
dla  której  wszystkich  tajemnic  półmroki  
jasne,  bo  talent  feruje  wyroki.    –
I  mniejsza  o  to,  czyli  Akademie  
dochodzeń  moich  i  badań  szczegóły  
przyjmą,  uznają  i  przyznają  premie  
za  to,  że  dbałem  o  format  infuły,  
lub  całą  walkę  z  dyrekcją,  z  krawcami  
uznają  za  nic,  gdym  ja  przed  znawcami  
czoła  nie  schylił  i  kornie  nie  pytał,  
jaki  hełm  nosił  król,  gdy  brata  witał.  

Ja  nie  uważam  wedzy  za  rzecz  taką,  
która  by  miała  chodzić  na  dwóch  szczudłach,  
nie  uczyła  mnie  sztuki  także  Sada  Jakko,  
i  nie  wierzę,  by  jakiś  duch  żyt  w  starych  pudłach.  
Chłop  mnie  na  swoją  betkę  nie  przerobi,  
magnat  nie  będzie  w  nawie  sztuk  sternikiem,  
sztuka  jest  z  ducha,  stwarza  się,  nie  robi,  
a  raz  stworzona  duchem,  jest  pewnikiem.  
Stąd  sądzę,  że  są  moje  myśli  naukowe  
równie  dobrze,  jak  myśli  znaczonych  dyplomem,  
i  stąd  sądzę,  że  kogo  Bóg  obdarzył  domem  
własnym,  że,  mówię,  taki,  co  ma  głowę  
swoją  i  wszystko  z  głowy  snuje  jak  z  przędziwa,  
bez  wielu  radców  łatwo  się  obywa.  

Więc  stąd  pewien  niepokój  przypada  na  mrówki.  
Jak  to,  skąd  to,  skąd  rodem,  gdzie  paszport,  gdzie  wiza;  
w  gęsim  zakłopotaniu  wstrząsają  makówki  
i  krzyczą:  "Cherchez  la  femme,  poszukajcie  Guiza,  
któż  to  poza  tym  stoi?  pod  tym  się  ukrywa?"  
A  to  jest  tylko  talent,  i  zwykle  tak  bywa.  

Talent  sprawił,  żem  na  ten  pomysł  wpadł  genialny,  
by  Piastowiczów  w  kierezje  ustroić,  
zharmonizować  Strój  fenomenalny,  
z  którym  się  muszą  uczeni  oswoić.  
Jeszcze  nie  stało  o  tym  nic  w  gazecie,  
Callus  nie  pisze,  Kadłubek  nie  plecie.  
Ergo  nie  było,  ergo  miarę  psuje  
(tę  artystyczną  miarę,  zwaną  mierność),  
ergo  to  nie  jest  już  historii  wierność,  
historii  tej,  co  książek  paginy  rachuje    –
ergo  marnował  się  w  tym  człowiek  zdolny,  
ze  nie  dość  pedantyczny  jest  i  nie  dość  szkolny.  

Bądźcie  spokojni,  jeźli  Bóg  pozwoli,  
jeszcze  was  nieraz  wprowadzę  w  te  progi,  
gdzie  panem  jedno  pani  mojej  woli  
Sztuka  i  wolna  myśl,  niezlękle  bogi,  
jeszcze  napiszę,  gdy  mi  się  spodoba,  
grać  w  wyobraźni  mej  zaczną  postacie,  
jaka  to  Piastów  była  pierwsza  doba,  
wszak  nic  nie  warte  to,  co  dotąd  macie  
w  sferze  dramatu  o  Mieszku,  Ryhezie,  
Ottonie  Trzecim,  wielkim  Bolesławie,  
jacy  (....)  byli  sprytni  knezie,  
jak  ślubowali  Piastowicze  Sławie.  
Ten  będzie  dramat,  i  nie  myślcie  o  tem,  
by  wam  to  samo  kto  mógł  mówić  potem.



Íîâ³ òâîðè