Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 13
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Jan Lechoń

Ïðî÷èòàíèé : 99


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Sprzeczka


Już  zimny  dzień  jesienny  zaczyna  omdlewać
I  w  myślach  szukam  kształtu  twej  drogiej  postaci,  
I  ból,  co  mną  nurtuje,  wszechwładną  moc  traci.  
Pójdziemy  do  ogrodu.  Nie  warto  się  gniewać.  

Patrz,  księżyc  nad  jezioro  zza  chmury  wypływa,  
W  milczeniu  stoi  ogród  jak  mlekiem  oblany,  
I  tylko  czasem  z  trzaskiem  pękają  kasztany.  
Wsłuchajmy  się  w  tę  ziemię;  jest  chyba  szczęśliwa.  

W  akacje  płynie  fala  zimnego  przewiewu  –
Ach!  niechaj  nas  przepływa,  ach!  niechaj  w  nas  wieje.  
I  niechaj  nas  oczyszcza,  jak  z  liści  aleje  –
Nas,  ślepych  na  swą  miłość,  pobladłych  od  gniewu.  


Íîâ³ òâîðè