Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Wisława Szymborska

Ïðî÷èòàíèé : 148


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Przyjaciołom

Obeznani  w  przestrzeniach
od  ziemi  do  gwiazd,
gubimy  się  w  przestrzeni
od  ziemi  do  głowy.

Jest  międzyplanetarne
od  żalu  do  łzy.
W  drodze  z  fałszu  ku  prawdzie
przestajesz  być  młody.

Śmieszą  nas  odrzutowce,
ta  szczelina  ciszy
między  lotem  a  głosem
–  jako  rekord  świata.

Były  szybsze  odloty.
Ich  spóźniony  głos
wyszarpuje  nas  ze  snu
dopiero  po  latach.

Rozlega  się  wołanie:
Jesteśmy  niewinni!
Kto  to  woła?  Biegniemy,
okna  otwieramy.

Głos  urywa  się  nagle.
Za  oknami  gwiazdy
spadają,  jak  po  salwie
tynk  spada  ze  ściany.


Íîâ³ òâîðè