Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Zbigniew Herbert

Ïðî÷èòàíèé : 149


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

O tłumaczeniu wierszy


Jak  trzmiel  niezgrabny
siadł  na  kwiecie
aż  zgięła  się  łodyga  wiotka
przeciska  się  przez  rzędy  płatków
podobnych  słownikowym  kartkom
do  środka  dąży
gdzie  aromat  i  słodycz  jest
i  choć  ma  katar
i  brak  mu  smaku
jednak  dąży
aż  bije  głową
w  żółty  słupek
i  tu  już  koniec  
trudno  wniknąć  
przez  kielich  kwiatów
do  korzeni
więc  trzmiel  wychodzi
bardzo  dumny
i  głośno  brzęczy:
byłem  w  środku
tym  zaś  
co  mu  nie  całkiem  wierzą
nos  pokazuje  
z  żółtym  pyłem  



Íîâ³ òâîðè