Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 5
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Eduard Moerike

Ïðî÷èòàíèé : 152


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Zu viel

Der  Himmel  glänzt  vom  reinsten  Frühlingslichte,
Ihm  schwillt  der  Hügel  sehnsuchtsvoll  entgegen,
Die  starre  Welt  zerfließt  in  Liebessegen,
Und  schmiegt  sich  rund  zum  zärtlichsten  Gedichte.

Am  Dorfeshang,  dort  bei  der  luftgen  Fichte,
Ist  meiner  Liebsten  kleines  Haus  gelegen  -
O  Herz,  was  hilft  dein  Wiegen  und  dein  Wägen,
Daß  all  der  Wonnestreit  in  dir  sich  schlichte!

Du,  Liebe,  hilf  den  süßen  Zauber  lösen,
Womit  Natur  in  meinem  Innern  wühlet!
Und  du,  o  Frühling,  hilf  die  Liebe  beugen!

Lisch  aus,  o  Tag!  Laß  mich  in  Nacht  genesen!
Indes  ihr  sanften  Sterne  göttlich  kühlet,
Will  ich  zum  Abgrund  der  Betrachtung  steigen.


Íîâ³ òâîðè