Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Albrecht von Haller

Ïðî÷èòàíèé : 118


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Beim Tode...

Wann  der  geprüfte  Geist,  durch  manches  Leid  gepresst,
Den  Schmerzens-müden  Leib  ietzt  Hoffnungs-voll  verlässt,
Entladen,  schwingt  er  nun  das  schimmernde  Gefieder
Zum  Vaterland  des  Lichts  und  senkt  in  Gott  sich  wieder
In  Ketten  von  Demant  liegt,  bittrer  als  der  Tod,
Die  Sünde  unter  ihm  und  die  besiegte  Noth.
Ihn  überstrahlt  der  Glanz  der  unerschaffnen  Sonne
Mit  wechselfreier  Lust  und  schattenloser  Wonne.
Entzückt,  wirft  er  noch  einst  den  neuverklärten  Blick
Erbarmend  auf  die  Welt  und  seinen  Freund  zurück
Und  schilt  die  Thränen  nicht;  sie  sind  der  Zoll  des  Lebens
Für  die  Verstorbnen  nur  und  nicht  für  uns  vergebens.
Uns  drückt  des  Leibes  Joch,  uns  quält  die  Sündlichkeit,
Undankbar  hassen  wir  den  Tod,  der  uns  befreit.


Íîâ³ òâîðè