Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 8
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Georg Heym

Ïðî÷èòàíèé : 174


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der Affe

I

Er  zittert  oben  hoch  auf  dem  Kamel
In  einem  roten  Rock  auf  seinem  Brette.
Er  klettert  schnell  herab  auf  den  Befehl
Und  schleift  am  Fuße  nach  die  dünne  Kette.

Er  hüpft  auf  einem  Bein.  Er  schlägt  behende
Das  Tamburin  und  bläst  auf  der  Schalmei.
Dann  geht  er  ab  den  Kreis  und  streckt  die  Hände
Nach  Pfennigen  aus,  und  dankt  wie  ein  Lakai.

In  einem  Auge  rollt  ein  Feuer,  weiß
Kalt  wie  ein  Frosch,  und  seine  Stirn  gerinnt
In  viele  Runzeln,  wie  ein  Greis
Uralt,  und  wie  ein  neugebornes  Kind.


II

Er  hält  der  Schläfer  und  der  Wagen  Wacht
Und  hockt  auf  einem  Stein  an  der  Chaussee.
Tief  in  ihm  klopft  das  Rätsel,  und  die  Nacht
Des  Eingekerkerten,  das  dunkle  Weh.

Es  kratzt  in  ihm  nach  einer  kleinen  Pforte,
Er  sieht  sich  um  voll  Angst  und  starrt  herauf
Zum  Kreis  der  Sterne,  die  dem  dunklen  Orte
Schwach  leuchten,  in  der  dumpfen  Stunden  Lauf.

Das  dunkle  Volk  der  flatternden  Plejaden
Huscht  wie  ein  Fledermäuse-Schwarm  dahin.
Der  Wagen  zieht  auf  seinen  dunklen  Pfaden
Stumm  fort  und  ohne  Last  seit  Urbeginn.

Es  staunt  das  Tier.  Da  kommt  mit  gelbem  Hut
Der  Mond  gerannt  und  stolpert  durch  den  Grund.
Da  duckt  es  sich,  und  matt  verrollt  sein  Blut
Gebunden  wieder  in  den  Adern  rund.


Íîâ³ òâîðè