Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Eduard Moerike

Ïðî÷èòàíèé : 138


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Nixe Binsefuß

Des  Wassermanns  sein  Töchterlein
tanzt  auf  dem  Eis  im  Vollmondschein,
sie  singt  und  lachet  sonder  Scheu
wohl  an  des  Fischers  Haus  vorbei.

"Ich  bin  die  Jungfer  Binsefuß
und  meine  Fisch’  wohl  hüten  muß;
meine  Fisch’,  die  sind  im  Kasten,
sie  haben  kalte  Fasten;
von  Böhmerglas  mein  Kasten  ist,
da  zähl’  ich  sie  zu  jeder  Frist.

Gelt,  Fischer-Matz?  gelt,  alter  Tropf,
dir  will  der  Winter  nicht  in  Kopf?
Komm  mir  mit  deinen  Netzen!
Die  will  ich  schön  zerfetzen!
Dein  Mägdlein  zwar  ist  fromm  und  gut,
ihr  Schatz  ein  braves  Jägerblut.

Drum  häng’  ich  ihr,  zum  Hochzeitsstrauß,
ein  schilfen  Kränzlein  vor  das  Haus
und  einen  Hecht,  von  Silber  schwer,
er  stammt  von  König  Artus  her,
ein  Zwergen-Goldschmieds-Meisterstück,
wer’s  hat,  dem  bringt  es  eitel  Glück:
Er  läßt  sich  schuppen  Jahr  für  Jahr,
da  sind’s  fünfhundert  Gröschlein  bar.

Ade,  mein  Kind!    Ade  für  heut’!
Der  Morgenhahn  im  Dorfe  schreit."


Íîâ³ òâîðè