Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 5
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Nicolai

Ïðî÷èòàíèé : 111


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Nicolai auf Werthers Grabe

Ein  junger  Mensch,  ich  weiß  nicht  wie,
Starb  einst  an  der  Hypochondrie
Und  ward  denn  auch  begraben.
Da  kam  ein  schöner  Geist  herbei,
Der  hatte  seinen  Stuhlgang  frei,
Wie’s  denn  so  Leute  haben.
Der  setzt’  notdürftig  sich  aufs  Grab
Und  legte  da  sein  Häuflein  ab,
Beschaute  freundlich  seinen  Dreck,
Ging  wohl  eratmet  wieder  weg
Und  sprach  zu  sich  bedächtiglich:
“Der  gute  Mensch,  wie  hat  er  sich  verdorben!
Hätt  er  geschissen  so  wie  ich,
Er  wäre  nicht  gestorben!”


Íîâ³ òâîðè