Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 10
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Steinmar

Ïðî÷èòàíèé : 122


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Ein kneht, der lag verborgen

Ein  kneht,  der  lag  verborgen,
bî  einer  dirne  er  slief,
Unz  ûf  den  liehten  morgen.
Der  hirte  lûte  rief:
"Wol  ûf,  lâz  ûz  die  hert  !"
des  erschrak  diu  dirne
und  ir  geselle  wert.

Daz  strou,  daz  muost  er  rûmen
und  von  der  lieben  varn.
Es  torste  sich  niht  sûmen,
er  nam  si  an  den  arn
Daz  höi,  daz  ob  im  lag,
daz  ersach  diu  reine
ûf  fliegen  in  den  dag.

Davon  si  muoste  erlachen,
ir  sigen  diu  ougen  zuo.
So  suozze  kunde  er  machen
in  dem  morgen  fruo
Mit  ir  daz  bettespil.
wer  sach  ân  geraete
ie  fröiden  mê  so  vil!


Íîâ³ òâîðè