Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Stanisław Baliński

Ïðî÷èòàíèé : 131


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Pożegnanie


Żegnaj,  blasku  różowy  gasnących  wieczorów,  
I  ty,  gwiazdo,  co  błyszczysz  w  natchnionym  sonecie,  
I  ty,  serce,  co  kochasz  z  własnego  wyboru,  
Przez  co  ci  każdy  człowiek  ojczyzną  był  w  świecie.  

Żegnaj  zadumo  mędrca,  co  wśród  nocy  ciemnej  
Pochylałaś  się  w  oknie,  gdzie  kwitnęły  róże,  
I  szukałaś  w  obręczach  swej  wiedzy  tajemnej,  
Jak  nam  przedłużyć  życie  o  jedną  noc  dłużej.  

Żegnaj,  blada  melodio  minionego  wieku,  
Co  opiewałaś  wolność  i  miłość  narodów,  
I  plynąc  przez  gwar  miasta  i  ciszą  ogrodów,  
Szukałaś,  niestrudzona,  prawdy  o  człowieku.  

Schylamy  się  nad  wami,  jak  nad  pięknościami,  
Które  po  to  wzniesiono,  by  je  strącić  potem,  
I  po  to  nazywano  chmurą  i  pieśniami,  
By  je  zmieszać  z  cierpieniem  i  zadeptać  z  błotem.  

Lecz  kto  się  raz  potęgą  natchnienia  napoił,  
A  teraz  musi  liczyć  porażki  i  rany,  
Ten  należy  do  słabych  i  niepokonanych,  
I  więcej  się  ciemności  i  ciszy  nie  boi.  

Bo  ciemność  go  nie  zdradzi,  a  cisza  wysłucha,  
Pójdą  z  nim  razem  ścieżką  nieśmiertelnych  braci,  
I  oddadzą  mu  kiedyś,  gdy  minie  noc  głucha,  
To  wszystko,  za  czym  tęsknił,  to  wszystko,  co  stracił.  

Na  horyzoncie  nocy  szumią  czarne  drzewa,  
Którym  wbito  w  korzenie  ciernie  nienawiści,  
Cień  umarłych  przyjaciół  żegna  cię  i  śpiewa
Głosem  cichszym  od  szeptu  zapomnianych  liści.


Íîâ³ òâîðè