Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 8
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Władysław Orkan

Ïðî÷èòàíèé : 122


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Kiedyś się zyciu dała w lenno...

Kiedyś  się  życiu  dała  w  lenno,
Umiej-że  duszo,znieść  niewolę  –  
Gdy  cię  jak  jodłę  niebopienną
Gnie  wicher,hardość  miej  w  swem  czole.

Miej  moc  odgięcia  i  sproszczenia
Po  każdej  burzy,która-ć  znęka  –  
Zdrową  bądź  wiecznie  ode  rdzenia,
Choć  kora  w  bruzdy  chore  spęka.

Postrach  rzuć  z  chmur  na  ludzi-drwali,
Błękity  zadziw  swym  wyrostem  –  
A  gdy  cię  śmierć  siekierką  zwali,
Bądź  ku  wieczności  mostem...


Íîâ³ òâîðè