Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 3
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Ferdinand Raimund

Ïðî÷èòàíèé : 123


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Hobellied

Da  streiten  sich  die  Leut´  herum
wohl  um  den  Wert  des  Glücks;
der  eine  heißt  den  andren  dumm;
am  End´weiß  keiner  nix.
Da  ist  der  allerärmste  Mann
dem  andern  viel  zu  reich!
Das  Schicksal  setzt  den  Hobel  an
und  hobelt  alles  gleich.

Die  Jugend  will  halt  stets  mit  G´walt
in  allem  glücklich  sein;
doch  wird  man  nur  a  bisserl  alt,
dann  find´t  man  sich  schon  drein.
Oft  zankt  mein  Weib  mit  mir,  oh  Graus!
Das  bringt  mich  nicht  in  Wut.
Da  klopf´ich  meinen  Hobel  aus
und  denk:  Du  brummst  mir  gut!

Zeigt  sich  der  Tod  einst,  mit  Verlaub,
und  zupft  mich:  Brüderl,  kumm!
Da  stell´  ich  mich  im  Anfang  taub
und  schau  mich  gar  net  um.
Doch  sagt  er:  Lieber  Valentin,
mach´keine  Umständ´  geh!
Da  leg´  ich  meinen  Hobel  hin
und  sag´  der  Welt  Ade!


Íîâ³ òâîðè