Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 10
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Neidhart von Reuental

Ïðî÷èòàíèé : 127


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Nu ist der küele winder gar zergangen

„Nu  ist  der  küele  winder  gar  zergangen,
diu  naht  ist  kurz,  der  tac  beginnet  langen,
sich  hebet  an  ein  wünneclîchiu  zît,
diu  al  der  werlde  vreude  gît.
baz  gesungen  nie  die  vogele  ê  noch  sît.



Komen  ist  uns  ein  liehtiu  ougenweide.
man  siht  der  rôsen  wunder  ûf  der  heide,
die  bluomen  dringent  durch  das  gras.
schône  ein  wise  getouwet  was,
dâ  mir  mîn  geselle  zeinem  kranze  las.



Der  walt  hât  sîner  grîse  gar  vergezzen,
der  meie  ist  ûf  ein  grüenez  zwî  gesezzen,
er  hât  gewunnen  loubes  vil.
bint  dir  balde,  trûtgespil!
dû  weist  wol,  daz  ich  mit  einem  ritter  wil.“



Daz  gehôrte  der  mägde  muoter  tougen;
sie  sprach  „behalte  hinne  vür  dîn  lougen!
dîn  wankelmuot  ist  offenbâr.
wint  ein  hüetel  um  dîn  hâr!
dû  muost  âne  dîne  wât,  wilt  an  die  schar.“



„Muoter  mîn,  wer  gap  iu  daz  ze  lêhen,
daz  ich  iuch  mîner  waete  solde  vlêhen,
dern  gespunnet  ir  nie  vadem?
lâzet  ruowen  solhen  kradem!
wâ  nu  slüzzel?  sliuz  ûf  balde  mir  das  gadem!“



Diu  wât  diu  was  in  einem  schrîne  versperret.
daz  wart  bî  einem  staffel  ûf  gezerret.
diu  alte  ir  leider  nie  gesach.
dô  daz  kint  ir  kisten  brach,
dô  gesweic  ir  zunge,  daz  si  niht  ensprach.



Dar  ûz  nam  sî  daz  röckel  alsô  balde,
daz  was  gelegen  in  maneger  kleinen  valde.
ir  gürtel  was  ein  rieme  smal.
in  des  hant  von  Riuwental.
warf  diu  stolze  maget  ir  gickelvêhen  bal.


Diu  alte  diu  begreif  ein  rocken  grôzen.
si  begunde  ir  tohter  bliuwen  unde  stôzen.
„daz  habe  dir  des  von  Riuwental.
rûch  ist  im  sîn  überval.
nû  var  hin,  daz  hiute  der  tievel  ûz  dir  kal!“



Diu  muoter  sprach  har  für  ûz  grôzem  zorne:
„frou  tohter,  lât  die  rede  bestên  biz  morne!
ez  mac  tâlâ  niht  gesîn,
wan  daz  urloup  daz  ist  mîn.
wol  gelesen  wât  beslozzen  hât  mîn  schrîn.“

Íîâ³ òâîðè