Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 6
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Juliusz Słowacki

Ïðî÷èòàíèé : 131


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Rzym

Nagle  mię  trącił  płacz  na  pustym  błoniu:
“Rzymie!  nie  jesteś  ty  już  dawnym  Rzymem”.
Tak  śpiewał  pasterz  trzód  siedząc  na  koniu.

Przede  mną  mroczne  błękitnawym  dymem
Sznury  pałaców  pod  Apeninami,
Nad  nimi  kościół  ten,  co  jest  olbrzymem.

Za  mną  był  morski  brzeg  i  nad  falami
Okrętów  tłum  jako  łabędzie  stado,
Które  ogarnął  sen  pod  ruinami.

I  zdjął  mię  wielki  płacz,  gdy  tą  gromadą
Poranny  zachwiał  wiatr  i  pędził  daléj
Jakby  girlandę  dusz  w  błękitność  bladą.

I  zdjął  mię  wielki  strach,  gdy  poznikali
Ci  aniołowie  fal  –  a  ja  zostałem
W  pustyni  sam  –  z  Rzymem,  co  już  się  wali.

I  nigdy  w  życiu  takich  łez  nie  lałem,
Jak  wtenczas  –  gdy  mię  spytało  w  pustyni
Słońce,  szydzący  bóg  –  czy  Rzym  widziałem?…


Íîâ³ òâîðè