Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 3
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Max Dauthendey

Ïðî÷èòàíèé : 122


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Enttäuschung

Die  junge  Rose  war  erwacht
In  Sehnsuchtschwüler  Mondennacht.
"Bist  du  die  Sonne!  Du  blaues  Licht?"  —
Sie  preßt  voll  Wonne  ihr  Blütengesicht,
Bebend  in  wogenden  Qualen,
In  die  traumblassen,  leblosen  Strahlen.
"Bist  du  die  Sonne?"  —  —  —
Der  Tag  hat  ihr  die  Sonne  gebracht
Der  Tag  war  zerronnen.  Duftweiße  Nacht.
"Das  also  Sonne?  Empfindloses  Gold?!
Und  mein  Traum,  Weichheit  so  schmiegsam  und  hold  —
Küßt,  küsset  mich  blaue  Strahlen,
Löschet  die  zehrenden  Qualen,
Seid  Sonne,  Sonne!!"  —


Íîâ³ òâîðè