Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Franz Grillparzer

Ïðî÷èòàíèé : 110


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Alpenszene

Hoch  auf  den  höchsten  Höhen
Gedeiht  am  besten  das  Rindvieh,
Da  wohnen  die  seligen  Trotteln
Dem  Himmel  etwa  am  nächsten,
Doch  freilich  am  fernsten  der  Erde.

Sie  scheren  geduldige  Schafe,
Sie  melken  die  strotzenden  Kühe,
Sie  leben  vom  Fette  der  Herden,
In  Form  der  Köpfe  die  Kröpfe.

Sie  falten  die  Hände  voll  Andacht,
Bekreuzen  hohltönende  Stirnen.
Was  unten  geschieht  in  den  Tälern,
Stört  nicht  ihre  selige  Ruhe.

Geduldig  sind  sie,  bescheiden,
Es  fehlt  der  Antrieb  zum  Bösen,
Und  tun  sie  wirklich  ein  Unrecht,
Wärs  unrecht,  sie  drob  zu  beschuldgen,
Und  Nachsicht  ersetzt  ihre  Einsicht.

So  leben  sie  friedliche  Tage,
Erzeugen  maulaffende  Kinder,
Der  Vater  erneut  sich  im  Sohne
Und  ruhig  auf  Trottel  den  Ersten,
Wie  Butter,  folgt  Trottel  der  Zweite.


Íîâ³ òâîðè