Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Adolf Glassbrenner

Ïðî÷èòàíèé : 126


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Wir

Wir  singen  unsre  Lieder,  so  lang'  das  Schwert  noch  ruht;
Mit  Melodieen  wecken  wir  unsrer  Brüder  Muth;
Wir  singen  für  die  Freiheit,  ob  auch  der  Feind  uns  droht;
Wir  singen  und  wir  sterben  den  schönen  Liedertod.

Gott  hauchte  uns  das  Leben  der  Lieder  in  die  Brust;
Lied  werden  unsre  Schmerzen  und  Lied  ist  unsre  Lust;
So  kämpfen  wir  und  singen  nach  göttlichem  Gebot:
Wir  singen  und  wir  sterben  den  schönen  Liedertod.

Ein  jeder  Tropfen  Blutes  ein  rosenrothes  Lied,
Das,  aus  dem  eignen  quellend,  in  alle  Herzen  zieht,
So  opfern  wir  das  Leben  für  unser  Aller  Noth,
Wir  singen  und  wir  sterben  den  schönen  Liedertod.

Und  will's  der  Feind  nich  anders,  so  sind  wir  wohlbewehrt,
So  ziehen  wir  und  schwingen  für  unser  Wort  das  Schwert!
Doch  singen  wir  im  Kampfe,  daß  rings  Begeisterung  loht.
Wir  singen  und  wir  sterben  den  schönen  Liedertod.

Und  wie  die  Lerchen  jubeln  entgegen  wir  dem  Tag,
Daß  Sonne  nicht  mehr  leuchtet  auf  unsres  Volkes  Schmach;
Das  letzte  Lied  der  Freiheit!  in  ihrem  Morgenroth,
So  singen  wir  und  sterben  den  schönen  Liedertod.



Íîâ³ òâîðè