Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 3
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Hebbel

Ïðî÷èòàíèé : 157


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der Mensch

Die  Wurzelkraft  im  Menschen  treibt  zum  Eilen,
   Sie  strebt  ins  Weiteste  aus  allem  Engen,
   Sie  will  das  Letzte  schon  ins  Erste  mengen,
Ihr  bangt  vor  Raum  und  Zeit,  die  sie  zerteilen.

Die  Gegenkraft  im  Menschen  treibt  zum  Weilen,
   Sie  will  ans  Nächste  sich  auf  ewig  hängen,
   Sie  möchte  die  Entfaltung  rückwärts  drängen
Und  jede  Wunde  meiden,  statt  zu  heilen.

Aus  dieser  beiden  Kräfte  Widerstreben
   Entspringt  in  ewig  wechselnder  Gestaltung
       Die  unbegriffne  Form  des  Seins:  das  Leben!

Und  aus  dem  Seufzer,  der  den  Tod  verkündet,
   Wird  im  Moment  vernichtender  Erkaltung
       Ein  Hauch,  der  neu  und  frisch  die  Flamme  zündet.


Íîâ³ òâîðè