Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Hebbel

Ïðî÷èòàíèé : 122


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Das Heiligste

Wenn  zwei  sich  ineinander  still  versenken,
   Nicht  durch  ein  schnödes  Feuer  aufgewiegelt,
   Nein,  keusch  in  Liebe,  die  die  Unschuld  spiegelt,
Und  schamhaft  zitternd,  während  sie  sich  tränken;

Dann  müssen  beide  Welten  sich  verschränken,
   Dann  wird  die  Tiefe  der  Natur  entriegelt,
   Und  aus  dem  Schöpfungsborn,  im  Ich  entsiegelt,
Springt  eine  Welle,  die  die  Sterne  lenken.

Was  in  dem  Geist  des  Mannes,  ungestaltet,
   Und  in  der  Brust  des  Weibes,  kaum  empfunden,
       Als  Schönstes  dämmerte,  das  muß  sich  mischen;

Gott  aber  tut,  die  eben  sich  entfaltet,
   Die  lichten  Bilder  seiner  jüngsten  Stunden
       Hinzu,  die  unverkörperten  und  frischen.




Íîâ³ òâîðè