Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 5
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Eduard Moerike

Ïðî÷èòàíèé : 158


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

An Fräulein Elise v. Grävenitz

Der  jungen  Rose  fiel  es  ein,
Auf  einem  Blumen-Maskenballe
In  jener  Feengartenhalle
Bescheiden  eine  Distel  zu  sein.

Getäuscht  von  der  Metamorphose,
Macht  sich  ein  Herrchen  gleich  herbei,
Im  grünen  Frack  und  gelber  Hose,
Ein  ganzer  Esel,  meiner  Treu!
Seht  nur  die  wunderbaren  Gesten,
Wie  ihm  das  Herz  im  Leibe  lacht!
Die  Schöne  denkt,  den  hab  ich  nun  zum  besten!
Und  hätte  sich  beinah  zu  grün  gemacht.
-  Auf  einmal  stutzt  er,  schnüffelt  in  die  Luft:
Er  wittert  wahrlich  Rosenduft.
Gebt  acht,  nun  schleicht  er  traurig  sich  beiseite,
Für  seinesgleichen  ist  das  schlechte  Weide.
-  Doch  nein,  er  weilt  entzückt,  seht  her!
Der  hat  Verstand,  trotz  seiner  langen  Ohren!
Und  hat  er  morgen  keinen  mehr,
Begreif  ich’s,  wie  er  ihn  verloren.


Íîâ³ òâîðè