Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 10
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Eduard Moerike

Ïðî÷èòàíèé : 132


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Margareta

Ach,  muß  der  Gram  mit  dunkelm  Kranz
Noch  erst  unschuldge  Schläfe  schmücken?
So  hoher  Sinn  in  ungetrübtem  Glanz,
Er  würde  minder  uns  entzücken?
Ich  weiß  es  nicht,  nur  dies  weiß  ich  allein:
So  gleichst  du  dir,  und  also  sind  wir  dein.

Könnt  ich,  o  Seele,  wie  du  bist,
Dich  in  den  reinsten  Spiegel  fassen,
Was  all  dir  einzig  eigen  ist,
Als  Fremdes  dir  begegnen  lassen!
Ja,  fiele  nur  aus  diesem  Aug  ein  Blick,
Wie  er  uns  traf,  ins  eigne  Herz  zurück:

Von  selgen  Schauern  angeweht,
Scheu  nahtest  du  dem  namenlosen  Bilde,
Wie  einem  Rätsel,  das  um  Lösung  fleht,
Daß  eins  im  andern  sich  auf  ewig  stillte;
Doch  ach,  kaum  hast  du  halb  dich  selbst  erkannt,
Verkennst  du  dich,  und  hast  dich  abgewandt!


Íîâ³ òâîðè