Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 7
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Salomon Gessner

Ïðî÷èòàíèé : 148


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Morgenlied

Willkommen,  fryhe  Morgen-Sonn;
   Willkommen,  junger  Tag!
Dort  aus  des  Berges  dunkelm  Wald
   Blizt  schon  dein  Stral  hervor.

Schon  blinket  er  im  Wasser-Fall,
   Im  Thau  auf  jedem  Laub;
Und  Munterkeit  und  Wonne  koemmt
   Mit  deinem  Glanz  daher.

Der  Zephir,  der  in  Blumen  schlief,
   Verlæßt  sein  Beth,  und  schwermt
Von  Blum  zu  Blum,  und  schyttelt  die,
   Die  izt  noch  schlafen,  wach.

Der  bunt-gemengten  Træume  Schaar
   Entflieht  izt  jeder  Stirn;
Wie  Liebes-Goetter  schwermten  sie
   Um  Chloens  Wangen  her.

Eilt,  Zephir!  raubet  jeder  Blum
   Den  lieblichsten  Geruch;
Und  eilet,  eilt  zu  Chloen  hin,
   Izt  da  sie  bald  erwacht.

Da  flatert  um  ihr  weiches  Beth,
   Und  wekt  das  schoenste  Kind,
Mit  sanftem  Spiel  auf  ihrer  Brust,
   Und  ihrem  syssen  Mund.

Wann  sie  erwacht,  dann  flystert  ihr,
   Schon  vor  der  Morgen-Sonn,
Hab’  ich  Einsamer  ihren  Nam
   Am  Wasser-Fall  geseufzt.

Íîâ³ òâîðè