Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Martin Luther

Ïðî÷èòàíèé : 183


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Sie ist mir lieb

Sie  ist  mir  lieb,  die  werte  Magd,
Und  kann  ihr  nicht  vergessen,
Lob,  Ehr  und  Zucht  von  ihr  man  sagt,
Sie  hat  mein  Herz  besessen.
Ich  bin  ihr  hold,
Und  wenn  ich  sollt,
Groß  Unglück  han,
Da  liegt  nicht  an.
Sie  will  mich  des  ergetzen
Mit  ihrer  Lieb  und  Treu  an  mir,
Die  sie  zu  mir  will  setzen
Und  tun  all  mein  Begier.

Sie  trägt  von  Gold  so  rein  ein  Kron,
Da  leuchten  inn  zwölf  Sterne,
Ihr  Kleid  ist  wie  die  Sonne  schon,
Das  glänzet  hell  und  ferne,
Und  auf  dem  Mon
Ihr  Füße  stohn,
Sie  ist  die  Braut,
Dem  Herrn  vertraut,
Ist  ist  weh  und  muß  gebären
Ein  schönes  Kind,  den  edlen  Sohn
Und  aller  Welt  einen  Herren,
Dem  sie  ihr  unterton.

Das  tut  dem  alten  Drachen  Zorn
Und  will  das  Kind  verschlingen,
Sein  Toden  ist  doch  ganz  verlorn,
Es  kann  ihm  nicht  gelingen.
Das  Kind  ist  doch
Gen  Himmel  hoch
Genommen  hin
Und  lässet  ihn
Auf  Erden  fast  sehr  wüten.
Die  Mutter  muß  gar  sein  allein,
Doch  will  sie  Gott  behüten
Und  der  recht  Vater  sein.


Íîâ³ òâîðè