Давно вже юність в далеч відлетіла,
Зотлів на попіл присок почуття,
Затишку прагне і душа, і тіло,
А не громів і блискавок життя.
Так думав я. Та по-жіночі сміло
Ти увійшла, як буря в укриття,
У спокій мій. І знов душа скипіла,
Відчувши радість знайдену буття.
З країни сонця і пісків пекучих,
Як довгождане чудо, диво з див,
Прийшла ти в тінь думок моїх дрімучих,
Щоб знов весни величний переспів
Ожив в словах пісень дзвінких, живучих, –
Як присуд твій ласкавий встановив.
Алecь Звoнaк
Дзіва: Санет 2
Даўно юнацтва ўдалеч адляцела,
Сатлеў на попел прысак пачуцця,
Спакою прагне і душа, і цела,
А не грымот і бліскавіц жыцця.
Так думаў я. Ды па-жыноцку смела
Ты увайшла, як бура ў сон трысця,
У мой спакой. И зноў душа запела,
Адчуўшы радасць поўную быцця.
З краіны сонца і пяскоў зыбучых,
Як дзіва дзіў, доўгачаканы цуд,
Прыйшла ты ў засень дум маіх дрымучых,
Каб зноў вясны ўрачысты перагуд
Ажыў у словах песень неўміручых,
Як падказаў ласкавы твой прысуд.
