Максим Богданович, Коли звалив міцний Геракл у пил Антея
Коли звалив міцний Геракл у пил Антея,
Як вітер валить повний колос до ріллі, –
Вдихнула міць у груди сина мати Гея,
І ось твердий, як дуб, стійкіший ніж верея,
Напружившись, він враз піднявся із землі.
Життям поламаний, чекаючи могили,
До тебе, рідна земле, я звернув мій зір,
Бадьорість улила ти в ослабілі жили,
Порушила душі моєї сонні сили,
В ній скаргам місця більш нема уже з тих пір.
Максім Багдановіч
Калі зваліў дужы Геракл у пыл Антэя
Калі зваліў дужы Геракл у пыл Антэя,
Як вецер валіць поўны колас да раллі,—
Ўдыхнула моц у грудзі сына мацер Гея,
I вось, цвярды, як дуб, яшчэ, чым перш, сільнее,
Ен, напружыўшыся, падняўся ўраз з зямлі.
Паломаны жыццём, чакаючы магілы,
Радзімая зямля, прынікнуў я к табе,
I бодрасць ты ўліла ў слабеючыя жылы,
Зварушыла маёй душы драмаўшай сілы,
I месца ў ёй з тых пор няма ўжо больш жальбе.
