Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Jan Kochanowski

Ïðî÷èòàíèé : 105


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Księgi wtóre – Pieśń VII

Słońce  pali,  a  ziemia  idzie  w  popiół  prawie,
           Świata  nie  znać  w  kurzawie;
           Rzeki  dnem  uciekają,
A  zagorzałe  zioła  dżdża  z  nieba  wołają.

Dzieci  z  flaszą  do  studniej;  a  stół  w  cień  lipowy,
           Gdzie  gospodarskiej  głowy
           Od  gorącego  lata
Broni  list,  za  wsadzenie  przyjemna  zapłata.

Lutni  moja,  ty  ze  mną;  bo  twe  wdzięczne  strony
           Cieszą  umysł  trapiony,
           A  troski  nieuspione
Prędkim  wiatrom  podają  za  morze  czerwone.


Íîâ³ òâîðè