Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Stanisław Ignacy Witkiewicz

Ïðî÷èòàíèé : 135


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Tutli-putli

Nudzę  się,  nudzę  piekielnie...
Wszystko  się  stało  tak  marne,
Tak  małe  i  płaskie  śmiertelnie,
Że  nawet  kolonie  karne

Nie  mogą  dostarczyć  kochanka,
Godnego  mych  pragnień  szalonych,
Nie  jestem  ja  nimfomanka,
Ale  wśród  rozdrobnionych

Uczuć  i  namiętności
Pęka  me  serce  od  nudy.
Dusza  dostaje  nudności
Od  czasów  naszych  ułudy.

Za  jakąż,  za  jakąż  karę
Żyć  muszę  w  tej  marnej  epoce,
Gdzie  kochać  się  można  naprawdę
W  bawole  chyba  lub  w  foce.

Och,  czemuż  nie  jestem  zwierzęciem
W  preriach  lub  w  jakiej  wodzie!
Och!  Któż  mnie  wreszcie  nasyci
W  miłości  potwornym  głodzie.



Íîâ³ òâîðè