Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Christine Lavant

Ïðî÷èòàíèé : 102


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Hinfällig starre ich ins Rad der Zeit

Hinfällig  starre  ich  ins  Rad  der  Zeit.
Wie  langsam  drehen  sich  die  Sonnenspeichen!
Kein  Meister  lehrt  mich,  früh  das  Ziel  erreichen,
doch  scheint  es  oft,  als  wär  ich  eingeweiht.

Die  Allernächsten  gaben  mich  dem  preis,
was  in  den  Hölen  der  Verlassenheiten
begreifbar  ist,  und  meine  Finger  gleiten
entlang  der  Bilderschrift,  die  alles  weiß.

Viel  lieber  säße  ich  noch  tief  im  Mohn
bei  Trost  und  Hoffnung  und  ein  wenig  Lüge,
denn  hier  trägt  alles  schon  die  klaren  Züge
der  argen  Wahrheit  -  man  erfriert  davon.


Íîâ³ òâîðè