Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Georg Trakl

Ïðî÷èòàíèé : 142


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Confiteor

Die  bunten  Bilder,  die  das  Leben  malt
Seh’  ich  umdüstert  nur  von  Dämmerungen,
Wie  kraus  verzerrte  Schatten,  trüb  und  kalt,
Die  kaum  geboren  schon  der  Tod  bezwungen.

Und  da  von  jedem  Ding  die  Maske  fiel,
Seh’  ich  nur  Angst,  Verzweiflung,  Schmach  und  Seuchen,
Der  Menschheit  heldenloses  Trauerspiel,
Ein  schlechtes  Stück,  gespielt  auf  Gräbern,  Leichen.

Mich  ekelt  dieses  wüste  Traumgesicht.
Doch  will  ein  Machtgebot,  daß  ich  verweile,
Ein  Komödiant,  der  seine  Rolle  spricht,
Gezwungen,  voll  Verzweiflung  -  Langeweile!


Íîâ³ òâîðè