Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Karl May

Ïðî÷èòàíèé : 106


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Ragende Berge

Ich  sehe  Berge  ragen
dort  an  der  Steppe  Rand.
Es  soll  mein  Fuß  mich  tragen
hinauf  ins  bess're  Land.
Dort  ladet,  wie  ich  glaube,
zur  Ruhe  man  mich  ein,
und  von  dem  Wanderstaube
werd  ich  gereinigt  sein.

Ich  sehe  Berge  ragen
empor  zum  geistgen  Ziel.
Es  türmen  sich  die  Fragen,
doch  frage  ich  nicht  viel.
Es  wird  ja  doch  beim  Steigen,
halt  ich  zuweilen  an,
sich  ganz  von  selber  zeigen,
wie  weit  ich  schauen  kann.

Ich  sehe  Berge  ragen
bis  in  des  Lichtes  Reich.
Der  Glaube  wird  mir  sagen
den  Weg,  den  rechten  Steig.
Dort  find  ich  offne  Türen:
Mein  Engel  tritt  heraus
und  wird  mich  weiter  führen
bis  in  das  Vaterhaus.


Íîâ³ òâîðè