Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Hugo von Hofmannsthal

Ïðî÷èòàíèé : 133


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Vorgefühl

Das  ist  der  Frühling  nicht  allein,
Der  durch  die  Bäume  dränget
Und  wie  im  Faß  der  junge  Wein
Die  Reifen  fast  zersprenget.

Der  Frühling  ist  ja  zart  und  kühl,
Ein  mädchenhaftes  Säumen,
Jetzt  aber  wogt  es  reif  und  schwül
Wie  Julinächte  träumen.

Es  blinkt  der  See,  es  rauscht  die  Bucht,
Der  Mond  zieht  laue  Kreise,
Der  Hauch  der  Nachtluft  füllt  die  Frucht,
Das  Gras  erschauert  leise.

Das  ist  der  Frühling  nicht  allein,
Der  weckt  nicht  solche  Bilder


Íîâ³ òâîðè