Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Hugo von Hofmannsthal

Ïðî÷èòàíèé : 166


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Spaziergang

Ich  ging  durch  nächtige  Gassen
Bis  zum  verstaubten  Rand
Der  großen  Stadt.  Da  kam  ich
An  eine  Bretterwand

Auf  einem  öden  Wall  von  Lehm.
Ich  konnt  nicht  weiter  gehen
Noch  auch  im  klaren  vollen  Licht
Des  Monds  hinüber  spähen.

Dahinter  war  die  ganze  Welt
Verschwunden  und  versunken
Und  nur  der  Himmel  aufgerollt
Mit  seinen  vielen  Funken.

Der  Himmel  war  so  dunkelblau,
So  glanz-  und  wunderschwer,
Als  rollte  ruhig  unter  ihm
Ein  leuchtend  feuchtes  Meer.

Die  Sterne  glommen,  als  schauten  sie
In  einen  hohen  Hain
Mit  rieselnden  dunklen  Wassern
Und  rauschenden  Wipfeln  hinein.

Ich  weiß  nicht,  was  dort  drüben  war,
Doch  wars  wohl  fort  und  fort
Nur  öde  Gruben  Sand  und  Lehm
Und  Disteln  halbverdorrt.

Sag,  meine  Seele,  gibt  es  wo
Ein  Glück,  so  groß  und  still,
Als  liegend  hinterm  Bretterzaun
Zu  träumen  wie  Gott  will,

Wenn  über  Schutt  und  Staub  und  Qualm
Sich  solche  Pracht  enthüllt,
Daß  sie  das  Herz  mit  Orgelklang
Und  großem  Schauer  füllt?


Íîâ³ òâîðè