Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Hugo von Hofmannsthal

Ïðî÷èòàíèé : 112


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Aber seltsam!

Ein  namenloses  Heimweh  weinte  lautlos
In  meiner  Seele  nach  dem  Leben,  weinte,
Wie  einer  weint,  wenn  er  auf  großem  Seeschiff
Mit  gelben  Riesensegeln  gegen  Abend
Auf  dunkelblauem  Wasser  an  der  Stadt,
Der  Vaterstadt,  vorüberfährt.  Da  sieht  er
Die  Gassen,  hört  die  Brunnen  rauschen,  riecht
Den  Duft  der  Fliederbüsche,  sieht  sich  selber,
Ein  Kind,  am  Ufer  stehn,  mit  Kindesaugen,
Die  ängstlich  sind  und  weinen  wollen,  sieht
Durchs  offene  Fenster  Licht  in  seinem  Zimmer  -
Das  große  Seeschiff  aber  trägt  ihn  weiter,
Auf  dunkelblauem  Wasser  lautlos  gleitend
Mit  gelben,  fremdgeformten  Riesensegeln.


Íîâ³ òâîðè