Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 8
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Joseph Victor von Scheffel

Ïðî÷èòàíèé : 124


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Waldeinsamkeit. IX. Wenn die Unken rufen.

Grau  dämmerts  am  Sumpf,  ein  Sternleinpaar  scheint
Ob  der  Sahlweiden  knorrigen  Strunken,
Und  wie  wenn  ein  Chorus  von  Heuchlern  weint
Tönt  Dämmerungsklagruf  der  Unken.  

Kaum  ist  nach  des  Tages  kraftmüdender  Jagd
Wie  ein  Leu  die  Sonne  gesunken  .  .
Wird  sie  aus  dem  Schilf  wie  ein  Freund  schon  beklagt
Vom  Dämmerungsklagruf  der  Unken.  

Was  flötest  du  süß,  weil  der  Leuchtwurm  glimmt,
Frau  Nachtigall,  sternenscheintrunken?
Fleuch  aus  oder  schweig!  .  .  Dein  »Züküht«  überstimmt
»Unk,  unk!«  der  Klagruf  der  Unken.  

Nur  wer  munkeln  versteht  und  das  Dunkel  durchspähn
Und  mit  Wildkatzenaugen  drein  funkeln,
Den  freuts,  auf  nächtigen  Raubschlich  zu  gehn,
»Unk,  unk!«  beim  Klagruf  der  Unken!


Íîâ³ òâîðè