Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Hebbel

Ïðî÷èòàíèé : 148


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Die Weihe der Nacht

Nächtliche  Stille!
Heilige  Fülle,
   Wie  von  göttlichem  Segen  schwer,
   Säuselt  aus  ewiger  Ferne  daher.

Was  da  lebte,
   Was  aus  engem  Kreise
Auf  ins  Weitste  strebte,
   Sanft  und  leise
Sank  es  in  sich  selbst  zurück
Und  quillt  auf  in  unbewußtem  Glück.
   Und  von  allen  Sternen  nieder
Strömt  ein  wunderbarer  Segen,
   Daß  die  müden  Kräfte  wieder
Sich  in  neuer  Frische  regen,
   Und  aus  seinen  Finsternissen
Tritt  der  Herr,  so  weit  er  kann,
   Und  die  Fäden,  die  zerrissen,
Knüpft  er  alle  wieder  an.


Íîâ³ òâîðè