Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Ferdinand von Saar

Ïðî÷èòàíèé : 116


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Consequenz

Wer  da  zu  früh  die  Gunst  der  Welt  erfahren
Und  ihres  Beifalls  Übermaaß  errungen,
Der  wird  sofort,  von  Hochmuth  rasch  durchdrungen,
Die  menschliche  Gemeinheit  offenbaren.

Schon  auf  dem  Gipfel  wird  er  sich  gewahren,
Gewappnet,  wie  dem  Haupt  des  Zeus  entsprungen;
Verachten  wird  er  dreist  der  Wahrheit  Zungen,
Ungnädigsein  –  auch  gegen  Schmeichlerschaaren.

Er  fühlt  sich,  und  die  höchste  selbst  der  Kronen
Vermag  ihm  keine  Demuth  einzuflößen:
Daß  er  sie  trägt,  soll  euch,  nicht  ihn  belohnen.

Blickt  doch  nur  hin  nach  eu'ren  Ruhmesgrößen,
Wie  sie  da  rings  als  schnöde  Götzen  thronen,
Zum  Dank  euch  weisend  ihre  Hinterblößen.


Íîâ³ òâîðè