Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Conrad Ferdinand Meyer

Ïðî÷èòàíèé : 143


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Das heilige Feuer

Auf  das  Feuer  mit  dem  goldnen  Strahle  
Heftet  sich  in  tiefer  Mitternacht  
Schlummerlos  das  Auge  der  Vestale,  
Die  der  Göttin  ewig  Licht  bewacht.  
Wenn  sie  schlummerte,  wenn  sie  entschliefe,
Wenn  erstürbe  die  versäumte  Glut,  
Eingesargt  in  Gruft  und  Grabestiefe  
Würde  sie,  wo  Staub  und  Moder  ruht.  
Eine  Flamme  zittert  mir  im  Busen  
Lodert  warm  zu  jeder  Zeit  und  Frist  
Die,  entzündet  durch  den  Hauch  der  Musen,  
Ihnen  ein  beständig  Opfer  ist.  
Und  ich  hüte  sie  mit  heilger  Scheue  
Dass  sie  brenne  rein  und  ungekränkt;  
Denn  ich  weiss,  es  wird  der  ungetreue  Wächter  
lebend  in  die  Gruft  versenkt.


Íîâ³ òâîðè