Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Georg Weerth

Ïðî÷èòàíèé : 146


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Es wurde dunkel auf den Gassen

Es  wurde  dunkel  auf  den  Gassen,

Da  schlichen  sie  ins  letzte  Haus,

Sie  täten  stumm  die  Gläser  fassen

Und  tranken  trübes  Bier  daraus.

Erst  als  die  Mitternacht  gekommen,

Da  hat  ein  Alter  das  Wort  genommen:

»Wohl  hab  ich  lang  auf  Gott  vertrauet,

Denn  dieser,  sagt  man,  lenkt  die  Welt,

Und  mit  dem  Pflug  hab  ich  bebauet

Mein  schönes  grünumgebnes  Feld.

Doch  ach,  was  half  der  Felder  Prangen?

Bin  hungrig  oft  zu  Bett  gegangen.«

»Und  wir,  wir  führten  manche  Jahre

Die  Spindel  schon  mit  rascher  Hand,

Wir  spannen  Fäden,  fein  und  klare,

Zu  warmem  wollenem  Gewand.

Doch  ach,  was  auch  die  Hände  taten  –

Sind  selber  nie  in  die  Wolle  geraten.«

Und  andre  sehr  gemeine  Leute  –

Man  sah's  am  schlechten  schäb'gen  Rock  –

Sie  sprachen:  »Fast  es  uns  gereute,

Daß  wir  gepflanzt  den  Rebenstock.

Ob  lustig  sprühn  des  Weines  Funken,

Wir  haben  selbst  nur  Wasser  getrunken!«


Íîâ³ òâîðè